Huwelijk tussen hart & hoofd
Mijn tweede blog over de opleiding tot hooggevoeligheidsdeskundige. We blijven in de reismetaforen, al klinkt deze titel misschien wat heftiger dan de vorige. Ben je hier voor het eerst? Dan is het misschien leuk om mijn eerste blog te lezen voordat je verder gaat. Hoe dan ook wens ik je veel leesplezier en ben ik benieuwd wie zich nog meer herkent in het stormachtige huwelijk tussen hart en hoofd. Voor mij betekent een goede hulpverlener zijn dat ik werk met mijn hoofd én mijn hart. En dat dat nog wel eens lastig is, kwam voor mij de afgelopen weken extra naar voren.
Er was eens een hoofd, dat complex en snel dacht, zijn tentakels naar buiten had staan, alle informatie uit de omgeving oppikte en goed overdacht. Er was ook een hart dat groot en warm was, vol met liefde voor de mensen om haar heen. Ze kregen een relatie en al gauw werd duidelijk dat het hoofd ‘sterker’ was dan het hart. Want ook al voelde het hart dat ze een bepaalde kant op moesten, het hoofd betrok zo veel informatie (van anderen) en het hoofd dacht zo snel, dat het vaak al gauw meende zeker te weten de andere kant samen op te moeten. Het hart ging daarin mee, want ze vond het belangrijk er voor de mensen om haar heen te zijn. Totdat het hoofd merkte hoe ongelukkig het hart eigenlijk was. Hoe veel het hart zich eigenlijk aanpaste aan de mensen om hun heen. Hun doen (en laten) werd voornamelijk bepaald door de ‘regels’ van het hoofd die weer voortkwamen vanuit de verwachtingen van anderen. Waren ze samen wel de juiste kant op aan het gaan? Wat is eigenlijk hun pad, dat hen samen gelukkig maakt?
Huwelijkse voorwaarden voor hulpverleners
Het hoofd besloot het hart ten huwelijk te vragen met daarbij de afspraak om gebruik te gaan maken van elkaars krachten. Zo zouden ze in een gelijkwaardig huwelijksbootje stappen. Ze spraken af om de denkkracht van het hoofd nog te blijven gebruiken, maar om ook goed te gaan luisteren naar het gevoel van het hart. Om soms ook eens even stil te staan bij wat goed voelt voor henzelf. Te gaan leven vanuit eigen waarden, eigen normen, eigen wensen. Zodat uiteindelijk hun doen (en laten) wordt bepaald door zowel het hoofd als het hart. Zie daar,de ideale ‘interne huwelijkse voorwaarden’ voor iedere hulpverlener.
Volg jij je hoofd of je hart?
Ik bedoel hiermee dat het mijns inziens als hulpverlener belangrijk is om met je hart en hoofd in balans te werken. Als hulpverlener ben je vaak bezig met je hoofd en met de mensen om je heen; cliënten begeleiden, collega’s bijstaan, voor je team zorgen, dingen regelen voor je eigen gezin/familieleden, zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft etc. Maar sta je wel eens stil bij dat wat jouw hart zegt? Ben je nog trouw aan jezelf? Leef jij je leven nog zoals jij dat wil? Zoals je hart je ingeeft? Je hebt maar één leven en voor je het weet is het voorbij. Weet je waar de meeste mensen spijt van hebben op hun sterfbed?! “Had ik maar minder gedaan wat anderen van mij verwachtten en meer mijn eigen pad gevolgd.”
Hoe zit het met mijn interne huwelijk?
In de derde module van de opleiding word je gevraagd hier eens stil bij te gaan staan; hoe trouw ben je eigenlijk aan jezelf? Zowel privé als op werkgebied. Ben jij aan het leven? Of aan het overleven? Voelt je leven als heel veel ‘moeten’ (regels van het verstand en leven volgens de verwachtingen van anderen) of is er ook nog plaats voor ‘willen’ (de wensen van je hart, dat doen waar jij gelukkig van wordt)? Als hulpverlener ben je je eigen instrument. En een belangrijk voorbeeld voor jouw cliënten. Je gunt hen dat ze gelukkig zijn en dat ze het leven kunnen leiden wat ze willen. Tijd dus om ook eens stil te staan bij jouw leven, bij jouw waarden, bij jouw hart.
Wat gaat er bij mijn bagage?
Ik besefte me tijdens deze module dat mijn hoofd heel lang de boventoon gevoerd had waardoor ik altijd maar bezig was met anderen en mezelf aan het pushen was om harder te werken en mezelf verder te ontwikkelen. Maar wat was dat verder ontwikkelen? Waar wilde ik dan heen? Om dat te ontdekken leerde ik dat ik mijn hart nodig had. Mijn hart die mij kon vertellen wat mijn leven waardevol maakt en wat mij gelukkig maakt. Hiervoor was het nodig dat ik ging stilstaan. Stilstaan om te kunnen voelen. Of ik aan het leven was of aan het overleven? Om te ervaren waar ik op dit moment ben, wat ik voor moois allemaal al in mijn leven heb en om vanuit stilstand en stilte te voelen welke richting ik vervolgens op wil gaan. Los van alle regels en verwachtingen. Om zo te komen tot een waardevol leven, het gevoel van zingeving te ervaren en zo vervolgens ook als professional waardevoller te kunnen zijn voor mijn cliënten.
4 juli 2018 @ 08:10
Mooi en “warm” geschreven Kim. Heel herkenbaar voor pipa.