Los én in verbinding, helemaal jezelf én in een relatie
In mijn vorige blog, “Mijn partner is (niet) hooggevoelig. So what?” vertelde ik over het vinden van de balans tussen twee relationele basisbehoeften. Buitengewoon belangrijk voor een fijne relatie, of je nu hooggevoelig bent of niet. Kijk nog even terug als je een opfrisser nodig hebt voor de basisbehoeften die ik bedoel. Om mijn visie op relaties verder uit te diepen, vertel ik je vandaag over onbalans en volwassen afhankelijkheid. Hoe ziet dat eruit? En hoe werkt dat voor hooggevoelige mensen? Bedenk dat we dit bekijken vanuit het oogpunt van relatiedynamiek. We beginnen met twee voorbeelden van onbalans.
De hemel gevonden
Je kan soms – zeker in het begin van een relatie – zó totaal in elkaar opgaan, dat je denkt dat je nu voor altijd en eeuwig in een veilig holletje kan wegkruipen. Jij bent alles voor die ander, die ander is alles voor jou. Totdat de eerste irritatie de kop opsteekt. Hij snuit zijn neus veel te luidruchtig, zij laat altijd de schil van haar mandarijntje op het aanrecht liggen, hij vindt het niet belangrijk om het dopje op de tandpasta te doen, zij hangt altijd weer haar jas aan de sleutel van de meterkast in plaats van aan de kapstok. Herkenbaar?
Geoliede machine
Dan een tweede voorbeeld. Je leidt met z’n tweeën een strak georganiseerd leven, met allebei een baan en twee jonge kinderen. Als een goed geoliede machine, een prima functionerende economische eenheid. Dat doe je goed, je kan tevreden zijn! Maar waarom voel je dan opeens vlinders in je buik bij die ene collega? Waarom klaag je tegen een vriendin over het gebrek aan gevoel bij je partner?
Tja, dit gaat natuurlijk niet over het spreekwoordelijke tandpastadopje of over het cliché van verliefd-op-een-ander-want-thuis-is-de-spanning-eraf. Conclusie van het eerste voorbeeld hierboven: tjonge, jullie zijn verschillend! In het geval van de geoliede machine: hé, zonder aandacht voor de intimiteit, de verbinding, komt de klad erin. In beide gevallen is een nieuwe gezamenlijke balans nodig.
Relatieveld
Een relatie bestaat namelijk bij de gratie van twee individuen die elkaar ontmoeten in een relatieveld waar beiden door beïnvloed worden. Of – andersom geredeneerd – het relatieveld/de ontmoeting draagt op een unieke wijze bij aan de vorming van het individu.
Beide partners willen zowel versmelten als autonoom zijn, soms afwisselend het een of het ander, vaker allebei tegelijk. Maar we zijn geneigd te denken dat we één van de twee moeten kiezen en gaan dan onze communicatie en ons handelen daarop afstemmen. Dat heeft echter onvermoede gevolgen: als je kiest voor het ene, wijs je – vaak onbewust – het andere af. In dit proces beïnvloed je al doende altijd ook (het gevoel van) je partner.
Zodra je dat (h)erkent, wordt het makkelijker om om te gaan met de ogenschijnlijke paradox van die twee tegenstrijdige basisbehoeften. Als je erin slaagt die tegelijkertijd te laten bestaan en beide evenzeer te waarderen, kom je uit bij een vorm van ‘volwassen afhankelijkheid’.
Volwassen afhankelijk, volwassen hooggevoelig
Waar past iemands hooggevoeligheid in dit plaatje? Is het belangrijk of niet? Een gedachtenexperiment kan hier meer duidelijkheid geven. Neem eens even aan dat de genoemde twee basisbehoeften ook bij jou een rol spelen. En vraag je dan af: Welke van de twee wil gezien worden als ik:
- geïrriteerd raak omdat mijn niet-HG partner mij niet feilloos aanvoelt;
- mijn wel-HG partner een watje vindt die teveel aandacht vraagt;
- of mijn niet-HG partner wil bewijzen dat hij/zij toch echt ook gevoeliger is dan hij/zij zelf denkt;
- en mijn wel-HG partner ervan wil overtuigen dat het gewoon een kwestie is van ‘hoe je druk je je maakt’;
- ook mijn ook-HG partner probeer uit te leggen dat we allebei niet tegen die BBQ-lucht kunnen;
- tot slot mijn ook-HG partner wil ‘overtroeven’ met een grotere gevoeligheid voor het een of ander.
Hoe dan?
Er zijn vast nog veel meer voorbeelden te bedenken. Ik nodig jou als lezer uit om eventuele wrijvingen in je partnerrelatie eens vanuit deze invalshoek te bekijken en met elkaar te bespreken. Met andere woorden: als je relationele emotie hoger oploopt dan redelijk lijkt, ga dan op zoek naar het basisverlangen dat hier om je aandacht vraagt. Als je dat verlangen (h)erkent, omarm het dan als helemaal van jou en neem er zelf de verantwoordelijkheid voor, zonder dat je partner iets hoeft op te lossen (die is daar namelijk niet voor op deze wereld). Neem vervolgens dit besef c.q. deze realisatie als uitgangspunt voor een gesprek. Dan ben je los én in verbinding, helemaal jezelf én in relatie. Dat geeft een frisse dynamiek en een heldere communicatie, of je nou hooggevoelig bent of niet.
Meer lezen van Arja?
