Ik ben gaan werken in het bedrijfsleven en enkele non-profitorganisaties, op HRM-afdelingen.  Daar merkte ik steeds meer dat het bedrijfsresultaat voorop stond, ten koste van het echte contact tussen bijvoorbeeld leidinggevende en medewerker. Onbegrip dat leidde tot conflicten. Mijn handen jeukten om daar iets mee te doen, te luisteren naar elkaar, het ‘echte’ gesprek te voeren, open te durven zijn vanuit een veilig gevoel en dan te zoeken naar oplossingen. Dit leek een soort utopie, omdat ik dit niet voor elkaar kreeg en langzaam liep ik leeg. Dit, in combinatie met een jong gezin, leidde vlak voor mijn 40^e verjaardag  tot een burn-out. Op dat moment was ik mij nog steeds niet bewust van mijn hooggevoeligheid. Ik had hier al wel over gelezen, maar had eigenlijk nog een soort aversie hiertegen vanuit de associatie dat dit niet zo sterk was om hooggevoelig te zijn.

Dit duurde totdat ik afkoerste op een tweede burn-out enkele jaren later en een coach mij vroeg naar hooggevoeligheid. Op dat moment kon ik er niet meer omheen, ben ik de hooggevoeligheid gaan voelen in plaats van hier oordelend naar te kijken en vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Ik ben anders naar mezelf gaan kijken, kon eigenschappen waarvan ik altijd dacht dat deze geen waarde hadden, gaan herwaarderen en accepteren. Dit betekende dat het onmogelijk was op hetzelfde pad verder te gaan. Ik heb een coachingsopleiding gedaan, heb mijn baan opgezegd en ben voor mezelf begonnen. In de afgelopen tien jaar heb ik, in opleidingen en vooral in het echte leven, geleerd om steeds meer mezelf te zijn, degene die ik als kind al was, en nu voluit, omdat ik me niet meer zo druk maak over de buitenwereld. En het mooie is dat hierdoor het contact met anderen juist is verdiept.